İNSANLIK TÜKENİNCE
Tükettik her şeyi: İnsanlığı… Somali’yi…
Tüketim neydi? İhtiyacımız olanı mı, canımızın istediğini mi harcamak? Belki de bir modası vardı tüketimin…
Zaman ilerledikçe tüketme anlayışı da değişti. Gittikçe kontrolsüz bir hal aldı. Tükettiğimiz sadece nesne miydi?
Hayır.
Zamanı tükettik mesela… Ki asla geri getiremeyeceğimizi biliyorduk.
Belki yine her zaman olduğu gibi davrandık: Umursamadık…
Lüzumsuzca kullandığımız zamanı… Hiç mi hiç önemsemedik.
İnsanlığı tükettik, en çok da insanlığı…
Duyarlılık, merhamet, yardımseverlik, şefkat ve nicelerini… Tükettik.
İnsanlık, bizim gerçekten insan olduğumuz noktaydı…
Biz onu da tükettik her şeyle birlikte…
İnsanlık tükenince her şey yüzeyselleşti. Duygular da tükendi, derin manalar da…
Derin anlamlar zordu belki de. Sığ her zaman daha kolaydı.
Sığ düşünmek, sığ yaşamak ve (genelde tüketim hariç) sığ olanı seçmek…
İnsanlık yokken merhamet olamazdı.
Merhamet yoksa bencillik ve zalimlik vardı.
Unuttuk…
Merhameti, Somali’yi…
Sahi Somali neydi, neredeydi, nasıl bir yerdi?
Bilemedik…
Unuttuk açlığı ve aç olanları…
Unuttuk Afrika boynuzundaki son 60 yılın en büyük kuraklığını…
Bu kuraklıktan 11 milyon 500 kişinin etkilendiğini, bu sayının her geçen dakika arttığını…
Unuttuk Somali’nin güneyindekilerin yardım alabilmek için 50 derece sıcaklıkta 400 km. yol alarak kamplara ulaşmaya çalıştığını…
Sahi 38–40 dereceye bile dayanamazken, 50 derece nasıl bir şey diki?
Düşünemedik…
Unuttuk Kenya’nın Dadaab kampında yaklaşık 480 bin yardıma muhtaç insan olduğunu, her gün bu sayıya 1.500 insan eklendiğini.
Unuttuk bölgenin 2. yağmur sezonu olan ekim-kasım aylarında da yağmur almazsa kuraklığın verdiği zararın daha da artacağını…
Unuttuk son 90 günde resmi rakamlara göre 30 bin kişinin hayatını kaybettiğini…
Ve her geçen iki dakika da bir insanın hayatını kaybettiğini…
Unuttuk…
Unuttuk ya da…
Belki de hiç haberdar değildik bunlardan…
Öylesine dalmıştık ki eğlenceleri tüketmeye.
Düşünemedik…
Somali aç, Kenya aç, yardıma muhtaç… Hem de bizim burun kıvırdıklarımıza muhtaç…
Bilemedik…
Onların ve onlar gibi olan insanların, hala içinde insanlık, merhamet kalmış kişilerin yardımlarına ihtiyaçları var.
Haydi, öyleyse zaman;
Bilmek, düşünmek, umursamak, unutmamak zamanı. Ne dersiniz?
Ravza İmamoğlu
|
